” Anlatın bana, nasıl sevgili olur insan?” dedi; düz, uzun ve siyah saçlı kadın, Nisanın serin akşamında piknik halısını yeşil otların üzerine sererken.

Az önce de Çardakta otururken bir yandan sigarasından çektiği dumanları mavi havaya üflüyor, bir yandan da gözlerindeki tedirgin gülücüklerle uzaklara bakıyordu..

İpek, bu soru karşısında bal gözlerine bulanmış ışıltılı sevinçle bana baktı ve;
“İstersen sen bir şeyler söyle” der gibi gülümsedi.

Siyah saçlı kadına baktım;
Yüzündeki ifade,” Ne olur, nasıl sevgili oluyor insan, söyleyin bana” rengindeydi..
“Seviyor musun”?
“Evet”
“İçimde bir kıpırtı, ellerimde titreme oluyor, gördüğümde”
“Her saniye aklında mı”?
“Evet hep düşünüyorum”

Güneşin ufuk çizgisine iyice yaklaştığı bu sarı, eflatun Nisan akşamında uzun siyah saçlı hanımın gözleri nemlendi.

İçini çekti yavaşca..

“Çok acı çektim, bilemezsiniz, kimselere yansıtmadım, sadece çocuklarım için katlandım..”

Eski arkadaşı İpek’e sarılarak sürdürdü konuşmasını.

“Aldattı beni Hasan, Kimselere bişey diyemedim, hiç istemeden evlenmiştim Hasan’la, babama inat bir evlilikti yaptığım, şimdiyse ayrıldık Hasan’la.”

İçinde sevgiyi bir ipek gibi dokuyan Nazlım’a baktım usulca..

Onun gözleri de bendeydi, aklımdan bir cümle geçiyordu;
Yüreğimden geçenler dilime yansıdı ve ben yine Nazlım’a bakarak yanıtladım soruyu:

” Derin bir sevgi ancak ömür boyu sohbetle olur.”
Ve devam ettim tereddütsüz;
“Fikren, ruhen ve bedenen bütünleşme ancak sürekli gelişmekle, incelikle mümkün..”

Uzun siyah saçlı kadın;

“Anladım, sağolun, çok açık söyledin” dedi gülümseyen gözleriyle gökteki maviliği işaret ederek..

İpek yavaşca yanağıma eğilerek;

“İşte bizim zamanı unutup, sevgiyi derinleştirmemizin sırrı da burada” dedi.
Ben de İpeğe;

“Biliyorsun, yanaklarımız da hep yan yana olacak” dedim, piknik masasını toplarken.

Güneş kına kızıllığını Bozkıra yayarak batıyordu uzak tepelerden..