Her şey bir “minare” ile başlamıştı.

Ziya Gökalp’ın “Asker Duası[1]” isimli şiirinin başına sonradan giydirilen “minareler süngü kubbeler miğfer, camiler kışlamız müminler asker” mısraları kayn’ata memleketinde cezbeye gelen, Gökalp ve onun fikirleriyle kan davalı bir mücahit tarafından devlete karşı tekraren dile getirilince Türkiye o günlerde pek fark edilemese de resmen yeni bir döneme girdi.

Gökalp o şiirinde 1912 Balkan Harbi’nde Bulgarlara karşı savaşan Türk Askerleri’ne moral vermeye çalışarak, “sığındım” dediği Yüce Yaradan’ından Sultan’ına “imdat” dilenirken, 1997’nin mücahidi, dinsiz ilan edilen devletin zulmeti karşısında minareleri “süngü”, camileri “kışla” ederekten “dini”ni beklemekteydi.

Evet… Her şey bir şiirle başlamıştı. Daha doğrusu “üfürükten” bir mesele ile. Vs. vs. vs. derken ateşli mücahit başbakan oldu, Ziya Gökalp’ın moral methiyeleri düzdüğü Türk Askeri’nin savaştığı Bulgarları Osmanlı’ya karşı kışkırtan Avrupa dost, Türk askeri ise düşman oldu.

Avrupalı olma sevdası, askerin düşmanlığı, devletin zulmeti, demokratikleşme gibi onlarca mefhumu ve bunlarla ilgili tartışmaları bir kenara bırakarak biz yine bir “minare” yani “süngü” konusuna devam edelim. Minarelerden süngüler yapılan günlerden bu tartışmalara geldiğimiz şimdilerde, askeri ve devleti Kafes’lemekle, Ergenekon’a geri tıkmakla uğraşan mücahitlerimizin ne yazık ki süngüsü uzaklarda hem de dost bildik ellerde düşürüldü.

Biliyorsunuz. Bu hafta (29.11.2009’da) Avrupa’nın tek tarafsız ülkesi olan İsviçre’de bir referandum vardı. Tartışılan konu ise minareler yani mücahidimizin süngüsü.

Maalesef ki devlete açtığı isyan bayrağını Avrupa rüzgarıyla dolduran mücahidimizin süngüsünü Avrupa’nın en gözde ülkesi düşürdü.

Şimdi ne demeli ne etmeli?

Elbette İsviçre bir AB devleti değil, AB’nin dışında bir Avrupalı. Böylesi bir savunma masum bir korunma ihtiyacı gibi görünse de bu o kadar basit bir mesele değil kanısındayım. Bunu birazcık kurcalamakta fayda var gibi görünüyor.

Çünkü her ne kadar Avrupa’nın içinde hatta göbeğinde, AB’nin dışında bir Avrupalı olsa da İsviçre, merkantilizmden bugüne uzanan kapitalist, kemirgen, sömürücü ve kan emici Avrupa ruhunun ta kendisidir. Yani İsviçre Avrupa’nın ana damarıdır. Hem ruhen hem de fiziken bu öyle güçlü bir damardır ki Avrupalılık, İsviçre nezdinde AB’nin de üstünde bir durumdur.

Aynı İsviçre aynı zamanda AB politikalarının da turnusol kâğıdıdır. Mesela muhataplarına (özellikle Türkiye’ye) doğrudan söyleyemediğini AB, İsviçre üzerinden hem söyler hem de uygular. Ermeni Meselesi bunun bariz bir örneğidir. Dünyanın sayılı tarafsız ülkelerinden birisi olan İsviçre, Ermeni Soykırımı’nı yasalaştırarak bu konuda karşı yöndeki düşüncelere dahi ceza veren bir ülke kimliğini kendinden esirgememiştir. Bu gibi durumlarda AB, tarafsız görünümünün kendisi için ortaya çıkan zararlarını İsviçre üzerinden rahatlıkla izole edebilmektedir. Görüldüğü gibi diplomasi koridorlarının boğucu havasına mahkûm olmayan İsviçre diğer Avrupalı devletler gibi karnından konuşmayıp, herkesin kıvırtarak  ima etmeye çalıştığını doğrudan söylemektedir. Yine Ermeni Açılımı’nın bir parçası olan protokollerin, bu meseleye getirdiği cezai müeyyidelerle doğrudan taraf olan İsviçre topraklarında imzalanmış olması da bu anlamda ayrı bir mana ifade eder.

Aynı zamanda Avrupa’nın “Finans-kapitalci merkantil düzeni”, Avrupa’nın kasası konumundaki İsviçre’nin bağımsız ve Avrupa’dan ayrık finansal sistemi sayesinde kendini sürekli yeniler. Dünyada kara paranın yasalarla korunduğu nadir (şahsen benim bildiğim başka bir ülke de yoktur.) ülkelerden birisi olan İsviçre yasaları Avrupa’nın sömürgeci finans sisteminin başka mahreçlerden nice suiistimallerle sömürdüğü, kaçırdığı kazançların ve kirli paraların aklanma merkezidir.

İşte bu İsviçre, hukukun üstünlüğüne dayandığını ileri süren AB’nin gizli atardamarı olan İsviçre bu hafta bir utanca imza attı. Ülkede halihazırda mevcut olan 4 (yazı ile dört) adet camideki minare dışında yeni minare (süngü) yapılmasını halkoylaması ile yasakladı. Dünyanın en medeni en zengin en müreffeh ve en Avrupalı ülkelerinden birisinin bunu yapmış olması bir çok ülke kamuoyunda şok etkisi yarattı. Ancak kimilerinde bu bir şok etkisi yaratsa da bizim sandığımız gibi bu onlar için bir utanç değildi. Çünkü isviçre’de olanlar tam da İngiliz The Guardian’ın ifade ettiği gibi “Uyum görüntüsünün ardındaki nefretin” boşalmasıdır.

Kirli oyunlarına “minarelerden süngüler yaparak başlayan” siyasilerimiz ve muktedirlerimiz ne yapacak pek belli değil. Ya da göstermelik Davos’vari salvolar ne gibi sonuçlar verecek, dost kim düşman kim ne kadar anlaşılacak? Bu bilinmez ama şu apaçık görülmüştür ki;

İsviçre AB’nin kirli ve sahtekar ruhunun sobelendiği yerdir.

[1] Siirt’te okunan mısraların devamında başlayan yargı sürecinde her ne kadar ilgililer bu mısraların Ziya Gökalp’e ait bir şiirden alındığını söyleseler de Gökalp’in şiirlerinin hiç birisinde böyle bir beyit yoktur.